Hét því að gleyma ekki að brosa oftar/Þetta er ekki allra að gera!!!!

 Hét því að gleyma ekki að brosa oftar Innlent | Morgunblaðið | 30.9.2014 | 20:53 Stefán á góðri stund með hirðingjakonu í henni Afríku.

„Horfi maður á Afríku frá öðrum sjónarhóli en „þetta er allt vonlaust“ birtistmanni fegurð, töfrar og viðmótsþróttur sem á varla sinn líka. Og það er ást.

Þess vegna heitir bókin Ást við aðra sýn,“ segir Stefán Jón Hafstein um samnefnda bók sína um Afríku sem brátt kemur út.

Fólkið í Afr­íku er óvenju svip­mikið og sterk­ir per­sónu­leik­ar. Það er heil ævi­saga, líf og ör­lög í hverju augna­til­liti.

Mig langaði til að deila þessu með öðrum,“ seg­ir Stefán Jón Haf­stein um bók sína, Afr­íka – Ást við aðra sýn, en hann bjó í eitt ár í Namib­íu og fjög­ur ár í Mala­ví, þar sem hann starfaði fyr­ir Þró­un­ar­sam­vinnu­stofn­un Íslands.

Auk þess vann hann áður fyr­ir Rauða kross­inn í Eþíóp­íu. „Þetta er bland af per­sónu­legri og til­finn­inga­legri upp­lif­un minni og heim­ild­um og upp­lýs­ing­um.

Þessi bók er skrifuð fyr­ir Íslend­inga, meðal ann­ars um það hvernig það er að búa í fá­tæku landi, að vera alltaf þreytt­ur, alltaf veik­ur, alltaf svang­ur. Ég skoða líka Ísland út frá Afr­íku. Hvað ef Ísland hefði orðið eins og afr­ísk ný­lenda? Þá hefðum við aldre

i orðið þjóð, aldrei orðið eitt land og hér væru töluð mörg tungu­mál.“

Hvers kon­ar mann­eskj­ur vilj­um við vera? Stefán seg­ir líka í bók­inni frá magnaðri nátt­úru og dýra­ríki í Afr­íku. Fólkið í sveitinni ferðast oft langan veg á tveimur jafnfljótum og stundum með eitthvað þungt ...

Fólkið í sveit­inni ferðast oft lang­an veg á tveim­ur jafn­fljót­um og stund­um með eitt­hvað þungt á höfðinu. „Afr­íka hef­ur verndað risa­stór svæði fyr­ir villt dýr.

Í Namib­íu var á sín­um tíma friðað landsvæði sem er jafn­stórt og Ísland. Nátt­úruperl­an Oka­vango í Bótsvana var friðuð og sama er að segja um fugla- og gróðurp­ara­dís í Mala­ví.

Í þessu er lær­dóm­ur fyr­ir okk­ur. Fyrst fá­tæk Afr­íku­ríki geta friðað stór svæði ætt­um við á Íslandi að geta friðað há­lendið okk­ar.“

Í bók­inni spyr Stefán spurn­inga um það hvers kon­ar mann­eskj­ur við vilj­um vera. „Tveir flug­vélafarm­ar af mæðrum deyja á dag í heim­in­um, lang­mest sunn­an Sa­hara í Afr­íku.

Vilj­um við vera mann­kyn sem læt­ur svona marg­ar mæður deyja á dag? Af því það þarf ekki að vera svona.

Við kunn­um allt sem þarf til að bæta úr þessu. Og það eru fram­far­ir, því það dóu helm­ingi fleiri fyr­ir rúm­um ára­tug. Þess vegna er mik­il­vægt að hætta ekki núna í bar­átt­unni fyr­ir bætt­um heimi.

Sama er að segja um skóla­mál­in; ef strák­ar á Íslandi eru illa læs­ir eft­ir tíu ár við bestu aðstæður er ekki hægt að bú­ast við mikl­um ár­angri við verstu aðstæður, eins og í Afr­íku, þar sem kenn­ar­arn­ir kunna kannski lítið og börn­in eru alltaf svöng.

Auðskipt­ing­in í heim­in­um er him­in­hróp­andi rang­lát, mala­vísk­ur bóndi er fimm daga að vinna fyr­ir and­virði eins kaffi­bolla sem við kaup­um okk­ur á kaffi­húsi á Íslandi.

Eitt pró­sent jarðarbúa á helm­ing allra eigna og við erum í mín­us gagn­vart nátt­úr­unni. Þetta dæmi geng­ur ekki upp til lengd­ar.

Bók­in er inn­legg í bar­átt­una, því auk­inn skiln­ing­ur skipt­ir máli.“ Sóun á orku að vera pirraður Eitt af því sem Stefán seg­ist hafa lært úti í Afr­íku er að ein­falda líf sitt. „Við erum alltaf að flækja allt og safna drasli í kring­um okk­ur.

Það var hrika­lega erfitt fyr­ir mig Vest­ur­landa­bú­ann að vinna í Afr­íku, af því þar er eng­in stund­vísi. Tím­inn er ekki fa­ktor þar.

Ég beið kannski hálf­an dag eft­ir fundi,“ seg­ir Stefán og hlær. „Maður tek­ur svo margt með sér eft­ir dvöl í Afr­íku.

Ég hét því þegar ég kom aft­ur heim að gleyma ekki að brosa oft­ar. Enda er fyrsti kafli bók­ar­inn­ar til­einkaður bros­um.

Í Afríku hafa stór svæði verið vernduð fyrir villt dýr. Í Afr­íku hafa stór svæði verið vernduð fyr­ir villt dýr. Þótt fólk búi við rýr­an kost í Afr­íku þá er gleði og æðru­leysi grund­vall­ar­viðhorf þar.

Og vin­gjarn­leiki í nálg­un við ná­ung­ann. Þetta er eitt af því sem mig langaði að til­einka mér. Og það er ekki lítið.

Ég er snögg­ur í skapi og á það til að vera stutt­ur í spuna, en á Vest­ur­lönd­um erum við með rík­an rétt til að vera pirruð.

Það var ofboðsleg ögun fyr­ir mig að búa í Mala­ví af því að þar mátti ég ekki pirr­ast. Þá var ég bú­inn að tapa. Það var von­laus bar­átta

. Það er svo mik­il sóun á orku að vera pirraður. Í Afr­íku lærði ég auðmýkt og þol­in­mæði. Ég veit það hljóm­ar væmið og klisju­legt, en það er satt

.“ Þeir sem vilja leggja út­gáfu bók­ar­inn­ar lið geta borgað að lág­marki 4.000 kr. inn á söfn­un fyr­ir prent­un

henn­ar sem fram fer á Karolina­fund.

Þeir hinir sömu fá bók­ina senda heim.///////////////////Ég dáist að þessu hjálparstarfi okkar ,sem við tökum þátt í ,og Endilega lofa okkur að kynnst því betur í þessari bók hans Stefáns Jóns Hafsteins,ég mun endilega vilja fá eina,og ég veitt að fólk hefur áhuga ,ekki spurning,bara meiri þegar við höfum lesið hana,Stefá Jón á heiður skilið að gefa út þessa bók,sem við viljum endilega sjá/Halli gamli

Hét því að gleyma ekki að brosa oftar