Reykjavíkurbréfið í dag///Hver er sinnar gæfu smiður,vonandi hressist hún!!!!

Reykjavíkurbréfið í dag Innlent | Morgunblaðið - greinar | 23.9.2012 | 9:00 Það eru allt aðrar skýringar á því að traustið vék fyrir tortryggninni og virðingin með.

Það hefur lítið og sennilega ekkert að gera með þær umbúðir sem ráðherrann og þingmaðurinn, sem nuddaði sér utan í hann, einbeittu sér algjörlega að. Það hefur á ýmsu gengið þegar horft er til „virðingar Alþingis“ og risið stundum verið lágt, þótt það hafi ekki áður sópað botninn jafnlengi og núna. Þá er verið að vísa í mælingar fyrirtækja sem sérhæfa sig í slíkum.

Engin ástæða er til að gera lítið úr mælingunni eða mikilvægi hennar. En á hinn bóginn er ekki skýrt hvað í virðingarmælingu felst. En sennilegt er að traustið sé stór hluti „virðingarinnar“ og þegar það er lítið fer ekki mikið fyrir virðingunni.

Hver kannast ekki við að hafa séð og kynnst fólki á lífsleið sinni, sem er virðuleikinn uppmálaður, puntar sem slíkt upp á samtíð sína og samkvæmi hennar, fer vel á mynd við öll tækifæri, hvort sem það er fagnaðarríkt samsæti eða vel lukkuð jarðarför með óaðfinnanlegri erfidrykkju. En vera má að virðuleikinn standi næstum einn, ef að er gáð og ekki fyrir neitt annað en sig sjálfan.

Að því leyti er virðuleikinn líkastur „óefnislegri eign“ sem safnaðist upp á útrásarárum, vottaður af endurskoðendum í bak og fyrir, og ýtti mjög undir sjálftraust fjárfesta og annarra gróðavonarmanna. Hin „óefnislega eign“ gerði í raun enn þá meira gagn en hitt, að hafa nokkra virðulega menn í vafasömum hópi, sem ekki skal þó heldur vanmetið. Það var hægt að slá óhemjulegt fé út á hana, þótt hún væri næstum jafn óáþreifanleg og ævintýraþráin. Enda var óefnislegu eignina hvergi að sjá þegar lánin féllu í gjalddaga og enginn virtist nokkru sinni hafa heyrt á hana minnst. Virðuleiki selur víxil Bréfritari minnist þess þegar hann á háskólaárum vildi slá sér lán út á víxil og hafði þegar farið sneyptur úr tveimur bankastofnunum.

Þó var upphæðin sem barist var fyrir lítið hærri en sæmilegt smálán nútímans. Það var því lítill vindur eftir í viðkomandi þegar hann hélt í þriðju lánastofnunina. Þar fyrir utan rakst hann af tilviljun á einhvern virðulegasta mann sem hann hafði þá nálægt komið og hafði verið með í kaffiboði ættingja skömmu áður. Örvæntingin var mikil því virðingarmaðurinn var spurður sí svona hvort hann vildi ekki fara með á fund bankastjórans! Og eins ólíklegt og það var nú samþykkti sá það. Víxillinn var snarlega keyptur, þótt virðulegi maðurinn skrifaði sjálfur ekki upp á neitt. Þessi víxill var svo borgaður niður í áföngum, því sem næst á gjalddögum, með ekki allt of mörgum framlengingum.

Hefði það ekki verið gert hefði bankinn þó ekki átt neitt erindi við virðingarmanninn enda málið honum óviðkomandi. Nokkrum árum síðar gafst tækifæri til að þakka hið einstaka góðverk og geta þess í leiðinni að víxillinn væri úr sögunni. „Þú hefur þekkt bankastjórann vel?“ „Við þekkjumst í sjón, en mágkona hans er með systur minni í kór.

“ En það var ekki kórinn sem gerði útslagið. Það var virðingin. Hún flutti með sér traust eins og óefnislegu eignirnar, þótt hún hafi kannski verið jafn innantóm, loftkennd og óefnisleg og þær. Veikluð virðing Alþingis En „virðing Alþingis“ snýst á hinn bóginn öðru fremur um traust. Forsætisráðherrann og fulltrúi stjórnarandstöðunnar, sem ræddu í vikunni um dvínandi virðingu Alþingis, innanstokks í því sjálfu, áttuðu sig hvorugar á því. Því er borin von að það tal verði fallið til þess að efla „virðingu þingsins.

“ Forsætisráðherrann virtist telja að virðingarvandi þingsins fælist helst í því að stjórnarandstaðan sýndi málum stjórnarinnar, og þá ekki síst helstu furðumálum hennar nægilegan stuðning. Og þingmenn (og þá meinti ráðherrann stjórnarandstöðuna) virtust að hennar mati hafa of rík tækifæri til að láta skoðanir sínar í ljós.

Og það væri helst af þessum ástæðum, sem virðing þingsins hefði fokið út í veður og vind. Þessi afstaða aðaltalsmanns ríkisstjórnarinnar þarf ekki að koma á óvart og gerir það vísast ekki, þótt hún sýni í senn dómgreindarbrest og að brunnið hefur fyrir allar tengingar við það sem fólkið í landinu er að hugsa. En það kom hins vegar óneitanlega á óvart að fulltrúi stjórnarandstöðunnar var ekki síður rammvilltur og ráfandi um úti á þekju þinghússins.

Það kann að draga úr undruninni að stjórnarandstæðingurinn sem í hlut á er einn af nokkrum sem hefur gengist hvað mest upp í því að nudda sig utan í forystu ríkisstjórnarinnar. Þingkonurnar tvær höfðu bersýnilega fest sig í því að ræðulengd, uppnám og einstök stóryrði í þingsal, væri megin ástæðan fyrir þeirri skömm og fyrirlitningu sem virðingarmælingarnar gefa til kynna að fólkið hafi á þinginu sínu. Ekki er það líkleg skýring.

Langar ræður í þingsal gera varla nokkrum einasta manni í landinu neitt til. Varla nokkur þeirra er að hlusta á langar þingræður. Ekki gera þingmenn það sjálfir. Þingsalurinn er galtómur við þær aðstæður. Enginn maður mun nokkru sinni líta á þessar löngu ræður eftir að síðasta prófarkalestri þeirra er lokið. Og ef landsmenn myndu fá fregnir af því að langhundarnir hefðu orðið til þess að ríkisstjórnin hefði fyrir vikið ekki náð að binda í lög eða gilda samþykkt eitthver af sínum vondu málum með endalausum óheyrilegum kostnaði fyrir almenning, þá myndu þeir vísast telja að hverri mínútu hefði verið einkar vel varið.

Hinar raunverulegu skýringar Það eru allt aðrar skýringar á því að traustið vék fyrir tortryggninni og virðingin með. Það hefur lítið og sennilega ekkert að gera með þær umbúðir sem ráðherrann og þingmaðurinn, sem nuddaði sér utan í hann, einbeittu sér algjörlega að.

 Alþingi er sá staður sem horft er til þegar heilindi stjórnmálamanna þjóðarinnar eru metin. Það er ekki í önnur hús að venda með það mat. Það er þar og hvergi nema þar sem fyrirheitin eiga að fullkomnast. Það er þar sem orð frambjóðenda eiga að breytast í gerðir þjóðkjörinna þingmanna.

Og það er einmitt þar sem draumar fólks, sem uppörvaðir voru þegar það var í mestu uppnámi urðu síðar að martröð, þegar að í ljós kom að það var ekkert að marka og ekki orði að treysta. „Skjaldborgina“ sló þetta lið ekki um neitt nema sína eigin valdastóla. Það var ekki pláss fyrir neitt annað innan hennar. Velferðin var sömuleiðis aðeins þeirra sjálfra.

Hún var hvorki innlend né norræn. Þær miklu væntingar sem ýtt var undir steyttu hver af annarri á skerjum í þingsalnum eða þeim var ekki einu sinni ýtt þar úr vör. Þess vegna getur þingheimur ekki átt tilkall til væntumþykju, trausts eða álits, sem eru innihald sannrar virðingar.

Og þingið varð því að merkisteini um að ekkert var að marka það sem heitið var, loforðin voru loftið eitt. Fólkið sem hafði gripið þau sem sitt haldreipi á hættulegum tímum uppgötvaði sér til skelfingar að það hafði gripið í tómt. Það horfir á í forundrun að ekki er lengur hægt að meðhöndla dauðveikt fólk í samræmi við þá þekkingu sem er fyrir hendi á spítulum því tæki og tól eru ónýt eða þeim er ekki lengur treystandi, ekki einu sinni þegar dauðans vá er annars vegar.

Og í sömu andrá sér það að þeytt er þúsund milljónum króna í óskiljanlegt gæluverkefni fólks sem vill atast út í stjórnarskrána og gera hana að ómerkilegum óskalista á borð við þær ályktanir þingsins sjálfs sem minnst er að marka. Halda menn að sú skömm sem almenningur hefur á slíku minnki við það eitt að hert verði á skömmtun ræðutíma stjórnarandstöðu á hverjum tíma? Í tvígang þurfti þjóðin að grípa í taumana og gera ríkisstjórnina afturreka í máli sem hún sjálf fullyrti að væri hið stærsta sem fengist væri við. Og því var bætt við að gengi vilji þjóðarinnar fram en ekki ríkisstjórnarinnar „yrði efnahagsöngþveiti í landinu“.

Engin ríkisstjórn hefur fengið annan eins skell úr hendi eigin þjóðar og samt setið sem fastast. Hún hafði reynt að fá þjóðina til fylgilags með ósannindum og alvarlegustu hótunum sem ríkisstjórn getur haft uppi. Hún stóð berstrípuð eftir. Og það var ljót sjón lítil. En samt fór hún ekki. Hún hékk. Og hún hrósaði sjálfri sér jafnvel fyrir þá ósvinnu. Vettvangur þessa alls var litla snotra þinghúsið við Austurvöll. Við það var ekki að sakast.

En skömmin sem slík framganga kallar á verður ekki leyst með því að takmarka þann tíma sem stjórnarandstaða hefur til að veita ríkisstjórn aðhald. Vinstri grænir leituðust við að lýsa sér sjálfum sem hinum sönnu vinum þjóðarinnar, sem einum mætti treysta til að verjast vondum öflum og áformum þeirra, hvort sem þau væru innan eða utan íslenskra landsteina. Vinstri grænir eru í formlegri og ríkari ábyrgð á loftárásum NATO á Líbíu en þeir „Davíð og Halldór“ voru á árásum Breta og Bandaríkjanna á Írak.

Án beins samþykkis „norrænu velferðarstjórnarinnar“ hefði ekki verið hægt að varpa ógrynni af sprengjum á Líbíu. Þótt þeir „Davíð og Halldór“ hefðu ekki lýst stjórnmálalegum stuðningi við aðförina að Saddam Hussein og Írak hefði það engu breytt um styrjaldarátökin. En ríkisstjórn VG og Samfylkingar hafði í hendi sér að stöðva sprengjuárásir á almenning í Líbíu. Þingsalurinn er reiturinn þar sem þessi ömurlega tvöfeldni afhjúpaðist.

Sú sjón er ekki þeim sem verma þar bekki stjórnarliðsins til framdráttar. Þvert á móti. Hún er ógeðfelld. Því verður ekki breytt með því að takmarka svigrúm stjórnarandstöðu enn frekar en þegar er orðið. Og það var í sjálfum þingsalnum sem fólkið í landinu þurfti að horfa upp á söguleg svik VG í stærsta málinu sínu, málinu sem tryggði þeim ekki síst góðan sigur vorið 2009. Lengd ræðutíma er hjómið eitt hjá þeim ósköpum öllum.

Fordæmi er til Fyrir ekki svo löngu var upprennandi íslenskur stjórnmálaforingi í framabaráttu við annan innan síns flokks. Honum þótti ekki mikið til andstæðingsins koma og átti bágt með að leyna því. Svo fór að jafnvel góðum stuðningsmönnum leist ekki á blikuna. Þeir sögðu að hinn kappsami frambjóðandi mætti alls ekki gera sig sekan um að vanmeta andstæðing sinn. Frambjóðandinn reisti sig og sagði: „Ég vanmet hann alveg hiklaust.“ Kappinn varð undir í kosningunum.

Ef núverandi ríkisstjórn lítur í eigin barm, horfir til verka sinna og skoðar viðmót þjóðarinnar í ljósi þeirra ætti henni að verða ljóst að froða og fagurgali sem jafnan umbreytist í svik eða athafnaleysi dugar henni ekki. Ekki lengur að minnsta kosti. Henni og liðsmönnum hennar ætti að vera orðið ljóst að það felst mikil hætta í því að vanmeta getu þjóðarinnar til að sjá að lokum í gegnum lygavef og spuna. En reynslan af þessari ríkisstjórn kennir að líklegasta svar hennar muni felast í afneituninni. Hún mun þybbast við og hrópa út í tómið: „Ég vanmet þjóðina alveg hiklaust.“ Og fordæmið segir okkur hvað þá muni gerast./////////Þetta er þörf lesning mjög!!!og sýnir okkur,að þessi ríkisstjórn sem situr núna,er að segja Alþingi komið á botninn!!!!!,allt á að vera ÖÐRUVÍSI öllu á að bylta,og breyta á svipstundu,og allir vondir nema þeir!!!sósílistakeningar einhliða!!!,og hann víðast hvar fallin!!!en þið verðið bara að lesa þennan pistil þarna til að mynda ykkur skoðanir á þessu/Halli gamli

Reykjavíkurbréfið í dag