Ási í bæ og um Kristinn R.Ólafsson og skildleika þeirra og vísur góðar!!!!

Bæjarabragur 31. júlí 2014 kl. 10:52 Óli í Bæ (Ólafur Ástgeirsson), bátasmiður, sjómaður, lundaveiðimaður..., faðir minn, fæddist í Vestmannaeyjum 3. ágúst 1892).

 

Hann yrði því 122 ára núna á sunnudag í Þjóðhátíð 2014, sem sjálf er 140 ára. En Ási, bróðir, í Bæ, hefði orðið 100 ára í febrúar í vetur.

 

Margs að minnast. Textaskýringar: Faðir minn notaði orðið “díspírat”(með áherslu á síðasta akvæði) um það sem honum þótti afburðagott.

 

Fyrri kona hans hét Kristín Jónsdóttir (börn þeirra voru Magný, Ástgeir (Ási í Bæ), Sigurjón (Siggi í Bæ) og Sigrún (Rúna), sem lést af barnsförum tæplega 22 ára. Seinni kona hans var Guðrún Sigurðardóttir, móðir mín.

 

Ég heiti eftir þeim Kristínu og Rúnu. Við, afkomendur Óla í Bæ, hittumst útí Eyjum helgina 18. - 20. ágúst s.l. og áttum bæjaralegan gleðifundi þar sem mikið var sungið og sopið, bæði í Herjólfsbæ og í "Skátastykkinu".

 

Þar flutti ég þennan brag sem ég hafði barið saman og telst vera í limrustíl. Myndina teiknaði ég 2012 eftir ljósmynd sem ég tók af honum vorið 1966, nokkru áður en hann safnaðist til feðranna.

 

BÆJARABRAGUR (Kristinn R. Ólafsson, 2014)

 

Þótt á Stórhöfða stormur sé hvínandi ei

 

stöndum við Bæjarar hrínandi;

 

aldrei heimaskítsmát,

 

erum hýr, erum kát

 

 

því handbær er kappnógur vínandi.

 

Já, ég er rakur í aðra röndina og reyni að

 

hafa við höndina þá ljúffengu skál

 

sem lyftir æ sál og lífgar í brjósti mér öndina.

 

 

Um Ástgeirsbur Ólaf er skrafandi

 

og ótalmargt um hann er hafandi.

 

Nokkur orð fram hér tel um æv´ans og

 

þel..., sona áður en verð ég mjög... drafandi..

 

 

. Á miðin hann kunni og klakkana,

 

á klettana, drangana, slakkana;

 

var stæltur og mjór,

 

stinnur og frjór: við Stínu gat fjóra krakkana.

 

 

Já, hann pabbi... linnt´ ekki látunum:

 

lauk smíð á ófáum bátunum og kjöl lagð'

 

að þeim sem koma nú heim að kætast á túni hjá skátunum.

 

Eftir bjargræði í björgin var sígandi,

 

í bládjúpan sæinn æ mígandi,

 

 

lunda veiddi í háf, leit oft rytu og máv;

 

léttfættur ölduna stígandi.

 

Tung´ okkar forfeðra talaðe,

 

tók í nefið og áfram hann malaðe;

 

var flámæltur smá einsog fjölmargir

 

þá en fróður um allt sem hann hjalaðe.

 

.

. Og margt enn hann sextugur sýslaði:

 

eitt síðkvöld við Guðrúnu ríslaði.

 

 Og er mig, örverpið leit,

 

sem öskrað' og skeit,

 

“Sá er aldeilis díspírat,”

 

hann hvíslaði. Líkar þetta 

 

l ////ÉG veit að Kristinn R. fyrirgefur mér þetta ,en manni finnst þetta eiga við núna er að rþjóðhátíð stendur numer ég veit ekki hvað,en þetta er bara svona og ég dái Vestamanaeyjinga,og vini þeirra!!!!!/Halli gamli p/s gat ekki haft  myndina með því miður!!